در هر زبان بسته به نوع افکار و اهدافی که قصد داریم به مخاطب برسانیم جملات از نظر دستور زبان دارای ساختار های مختلفی خواهد بود. گاها پیش خواهد آمد که میخواهیم برای بیان کردن منظورمان شرایطی را در نظر بگیریم و آن را با شرط بیان کنیم. جملات شرطی در زبان انگلیسی “conditional sentences” نامیده میشوند و در آموزش امروز قصد داریم تا جملات شرطی را بررسی کنیم. در یادگیری زبان انگلیسی با کامران همراه باشید.
جملات شرطی دارای دو بخش هستند، این جملات شامل بخش شرطی “if clause” و بخش اصلی “Main clause” هستند. بسته به نوع شرط و این ساختار می تواند حالت های مختلفی را بیان کند که ممکن است فرضی و حقیقی باشند پس در زبان انگلیسی جملات شرطی انوع مختلفی خواهند داشت. در کل 4 نوع جمله شرطی در زبان انگلیسی داریم.
انواع مختلف جملات شرطی در انگلیسی
چهار نوع مختلف از جملات شرطی در زبان انگلیسی وجود داره که در هر کدام از آنها احتمال وقوع شرط آن و گزاره اصلی متفاوت خواهد بود.
- جمله‌های شرطی نوع صفر (Zero Conditional)
- جمله‌های شرطی نوع اول (First Conditional)
- جمله‌های شرطی نوع دوم (Second Conditional)
- جمله‌های شرطی نوع سوم (Third Conditional)
بیاین به هر کدوم از این انواع مختلف جملات شرطی دقیق‌تر نگاه کنیم.
جمله های شرطی نوع صفر:
جمله های شرطی نوع صفر، حقایق کلی و عمومی رو بیان میکنن یعنی موقعیت‌هایی که در اونا یک چیز همیشه باعث رخ دادن چیز دیگه ای میشه. به مثال‌های زیر توجه کنین:
.If you don’t brush your teeth, you get cavities
اگه دندون‌های خود رو مسواک نزنین، پوسیده خواهند شد.
.When people smoke cigarettes, their health suffers
زمانی که افراد سیگار میکشن، به سلامتی اونها آسیب میرسه.
دو نکته برای توجه به جملات بالا وجود داره که در نوع صفر شرطی استفاده میشه.
اول، زمانی که از صفر شرطی استفاده می‌کنیم، زمان مناسب برای استفاده در هر دو بند، زمان حال ساده هست.
اشتباه رایج دیگه این هست که از زمان آینده ساده استفاده کنید.
شکل غلط جمله بالا:
.When people smoke cigarettes, their health will suffer
نکته دوم اینکه، توجه داشته باشید که عبارت if و When میتونن به جای همدیگه توی جملات شرطی صفر به کار برن.
به این دلیل که نتیجه همیشه یکسان خواهد بود، بنابراین مهم نیست که “if” یا “when”به چه ترتیبی آورده بشن.
جملات شرطی نوع اول:
جملات شرطی نوع اول برای بیان موقعیت‌هایی استفاده میشن که در اونها نتیجه محتمل هست
(اما تضمین نمیشن) که توی آینده اتفاق بیفتن. به مثال‌های زیر نگاه کنین:
.If you rest, you will feel better
اگه استراحت کنید، احساس بهتری خواهید داشت.
.If you set your mind to a goal, you’ll eventually achieve it
اگه ذهن خودتون رو روی یک هدف تنظیم کنید، در نهایت به اون دست خواهید یافت.
توجه داشته باشید که ما از زمان حال ساده در عبارت if و زمان آینده ساده در بند اصلی استفاده می‌کنیم.
یعنی عبارتی که نتیجه احتمالی رو بیان میکنه. این روشی هست که ما نشون میدیم تحت یک شرط خاص
(همونطور که در این عبارت بیان میشه)، یک نتیجه خاص ممکن هست در آینده اتفاق بیفته.
اشتباهات رایج در گرامر
برخی از اشتباهات رایج که زبان آموزها در حالت شرطی نوع اول مرتکب میشن:
شکل غلط: .If you will rest , you will feel better
شکل صحیح: .If you rest , you will feel better
نکته: از زمان حال ساده در بند if استفاده کنید.
شکل غلط: .If you set your mind to a goal, you eventually achieve it
شکل درست: .If you set your mind to a goal, you’ll eventually achieve it
نکته: از جمله شرطی نوع صفر (یعنی حال ساده + حال ساده) تنها زمانی که یک نتیجه قطعی تضمین میشه، استفاده کنید.
اگر نتیجه محتمل باشه، از نوع اول جملات شرطی در انگلیسی (یعنی حال ساده+ آینده ساده) استفاده کنید.
جملات شرطی نوع دوم:
دومین نوع جملات شرطی برای بیان نتایجی که کاملا غیرواقعی و یا احتمالا در آینده اتفاق نخواهند افتاد، مفید هستن.
به مثال‌های زیر توجه کنین:
.If I inherited a billion dollars, I would travel to the moon
اگر یک میلیارد دلار به ارث بردم، به ماه سفر می‌کردم.
.If I owned a zoo, I might let people interact with the animals more
اگر من یک باغ‌وحش داشتم، اجازه می‌دادم که مردم بیشتر با حیوانات تعامل داشته باشند.
توجه داشته باشین که روش صحیح برای ساختار نوع دوم شرطی، استفاده از حالت گذشته ساده در بند if و یک فعل کمکی هست.
به عنوان مثال could, should, would, might در بند اصلی نتیجه غیر واقعی یا غیر محتمل رو بیان میکنن.
جملات زیر دو مورد از اشتباهات رایج رو هنگام استفاده از شرط نوع دوم نشون میدن:
شکل غلط: .If I inherit a billion dollars, I would travel to the moon
شکل صحیح: .If I inherited a billion dollars, I would travel to the moon
نکته: هنگام استفاده از شرطی نوع دوم، از فعل گذشته ساده در بند if استفاده کنید.
شکل غلط: .If I owned a zoo, I will let people interact with the animals more
شکل صحیح: .If I owned a zoo, I might let people interact with the animals more
جملات شرطی نوع سوم:
از جملات شرطی نوع سوم برای توضیح این موضوع استفاده میشه که شرایط فعلی متفاوت می بود و چیزی متفاوت در گذشته رخ میداد.
به مثال‌های زیر توجه کنید:
.If you had told me you needed a ride, I would have left earlier
اگه به من گفته بودی که به رسونده شدن نیاز داشتی، زودتر می‌رفتم.
.If I had cleaned the house, I could have gone to the movies
اگه خونه رو تمیز می‌کردم می‌تونستم به سینما برم.
این جملات یک شرط را بیان می‌کنند که به اندازه کافی محتمل بوده، اما در گذشته واقعا اتفاق نیفتاده است.
سخنگو در اولین جمله قادر به ترک کردن زودتر بود، اما این کار رو نکرد.
به همین ترتیب، سخنگو در جمله دوم قادر به تمیز کردن خونه بود، اما این کار رو نکرد.
اینها همه شرایطی هستن که محتمل است اما متاسفانه این اتفاق نیفتاده است.
توجه داشته باشین که هنگام استفاده از جملات شرطی نوع سوم، ما از زمان گذشته کامل در عبارت if استفاده می‌کنیم. افعال کمکی (would, could, should, etc) + have + شکل سوم فعل در بند اصلی, وضعیت فرضی رو بیان میکنه که می تونست رخ بده.
به اشتباهات رایج هنگام استفاده از شرطی نوع سوم توجه کنین:
شکل غلط: .If you would have told me you needed a ride, I would have left earlier
شکل صحیح: .If you had told me you needed a ride, I would have left earlier
نکته: در شرطی نوع سوم، از یک فعل کمکی در بند شرطی استفاده نکنید.
شکل غلط: .If I had cleaned the house, I could go to the movies
شکل صحیح: .If I had cleaned the house, I could have gone to the movies
نکته: نوع سوم جمله شرطی، وضعیتی رو بیان میکنه که در صورتی که شرایط خاصی برآورده بشه و ممکن بود در گذشته رخ بده. به همین دلیل هست که ما از فعل کمکی استفاده می‌کنیم.
استثناها و موارد خاص هنگام استفاده از جمله‌های شرطی
همانند بیشتر موضوعات زبان انگلیسی، جملات شرطی اغلب موارد خاصی رو ارائه میدن که قواعد منحصر به فرد آنها می بایست اعمال شوند.
استفاده از آینده ساده در بند If:
به طور کلی، آینده ساده باید تنها در بند اصلی مورد استفاده قرار بگیره. یک استثنا زمانی هست که یک عمل در بند if بعد از عمل در بند اصلی رخ بده. برای مثال، جمله زیر رو در نظر بگیرین:
.If aspirin will ease my headache, I will take a couple tonight
اگه آسپرین سر درد من رو بهتر کنه امشب یک دو تای دیگه مصرف میکنم.
Were to در بند If
عبارت فعلی Were to که گاهی در جملات مشروط به کار میره زمانی که نتیجه محتمل یا غیر محتمل به طور خاص وحشتناک یا غیرقابل‌تصور هست استفاده میشه. در این مورد، استفاده از اون برای تاکید بر این پیامد بالقوه مورد استفاده قرار میگیره. این جملات را در نظر بگیرید:
.If I were to be sick, I would miss another day of work
اگر مریض می‌شدم، یک روز کاری دیگه رو از دست می‌دادم.
.If she were to be late again, she would have to have a conference with the manager
اگه قرار بود دوباره دیر بشه، او باید با مدیر، کنفرانس داشته باشه.
.If the rent were to have been a penny more, they would not have been able to pay it
اگه اجاره بهای اونها یک پنی بیشتر بود، قادر به پرداخت اون نبودن.
توجه داشته باشید که “were to” می‌تونه برای توصیف سناریوهای فرضی در زمانهای حال، آینده، و گذشته مورد استفاده قرار بگیره.
نشانه گذاری جملات شرطی
جملات شرطی در انگلیسی اگرچه ظاهری پیچیده ای دارن، اما نشانه گذاری اونها واقعا ساده هست!
نشانه گذاری جملات شرطی به این صورت است که:
بعد از عبارت if از ویرگول استفاده کنید زمانی که بند شرطی جلوتر از بند اصلی باشد.
مثال:
.If I’d had time, I would have cleaned the house
اگر بند اصلی پیش از شرط باشد، دیگه نشانه گذاری لازم نیست.
مثال:
.I would have cleaned the house if I’d had time
